90. She bangs the drums - Stone Roses

Παρόμοια περίπτωση με τον προηγούμενο τραγούδι, από την άποψη ότι το ανακάλυψα αρκετά πιο μετά από την κυκλοφορία του και ότι ανήκει στην ίδια περίπου μουσική περίοδο και σκηνή. Το 1989 όμως που κυκλοφόρησε εγώ ασχολιομουν σχεδόν αποκλειστικά με τους Beatles τους οποίους δεν αναφέρω στην τύχη: το ντεμπούτο των Stone Roses ήταν τόσο καλό που άφηνε υποσχέσεις για ένα καινούριο φαινόμενο, δεν θέλω να γίνω ιερόσυλος (και είναι γνωστό ότι Beatles είναι ότι πιο ιερό και όσιο έχω γύρω από τη μουσική) αλλά ήταν νομίζω τόσο καλό. Πόσα γκρουπς μπορούν να πουν ότι είχαν στον πρώτο τους δίσκο κομματια σαν το I wanna be adored, το Waterfall, το I am the resurrection ή το She bangs the drums; Στην ιστορία της κιθαριστικής ποπ, νομίζω ότι μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Όπως και να έχει, εγώ γνώρισα τους Stone Roses όταν κυκλοφόρησαν το 2ο δίσκο τους (σαφώς κατώτερος του πρώτου αλλά όχι και του πεταματού) και αφού είχα εντρυφήσει στους Beatles και τους Byrds και αυτό μάλλον με βοήθησε να τους εκτιμήσω περισσότερο.
Πάρτε για παράδειγμα το She bangs the drums που συνοψίζει ότι ήταν καλό στους Roses: μελωδία που έφτανε να φωτίσει ολόκληρο κτίριο, μπάσο και ντραμς από το συνδυασμό Mani & Reni (ονόματα κι αυτά...) που ανεβάζουν τους σφυγμούς στο κόκκινο, πληθώρα από μελωδικά θέματα και ριφάκια από την κιθάρα του John Squire και στίχοι και ερμηνεία τίγκα στην αυτοπεποίθηση/έπαρση ("the past was yours but the future is mine!") από τον Ian Brown...Το σύνολο είναι ένα τραγούδι που (για μένα τουλάχιστον) ακούγεται πώς είναι να είσαι γεμάτος από ευφορία και αδρεναλίνη και παρόλο που αυτά δεν είναι ακριβώς τα συναισθήματα που με διακατέχουν την ώρα που πληκτρολογώ (καθώς έχω ξεμείνει στο γραφείο), θα έρθει η μέρα που θα σχολάσω νωρίς και θα έχω το CD αυτοκίνητο και το She bangs the drums...

91. Loaded (I'm losing more than I 'll ever have) - Primal Scream

Δυστυχώς μπήκα στο τριπ του Screamadelica αρκετά μετά από την κυκλοφορία του (γύρω στα 6 χρόνια, αρκετά μετά που καταλάγιασε ο πανικός που δημιούργησε) αλλά τουλάχιστον δεν δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω ότι είναι δισκάρα, ένας συνδυασμός από house, dub και Stone-ικό soul/bluesy rock n' roll, ένας από τους πιο ηδονιστικούς, dance, feel good δίσκους που έτυχε να ακούσω. Και στη μέση του το Loaded, ένα υπνωτιστικό κομμάτι που σε κάνει να κουνιέσαι στο ρυθμό του υποχρεωτικά και ασυνείδητα.
Προσπαθώντας λοιπόν να ρεφάρω για την καθυστερήμενη ανακάλυψη, μπήκα στο συνηθισμένο "nerd mode" ψάχνοντας περισσότερα για το δίσκο και βρήκα ότι το Loaded δεν ήταν ένα αυτόνομο κομμάτι αλλά ένα remix του Andy Weatherall στο outro (δεν μπορώ να βρω ελληνική λέξη) ενός παλιότερου τραγουδιού των Scream, το I’m losing more than I’ll ever have, ένα rock n' soul κομμάτι πολύ κοντά στο στυλ των Stones στις αρχές των 70ς (κάτι που εξερεύνησαν περισσότερο μετά το Screamadelica αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). 2 1/2 λεπτά λοιπόν αφού ξεκίνάει, και μετά το απαραίτητο κιθαριστικό σόλο, το τραγούδι καταλήγει πάλι στην εισαγωγή του την οποία τώρα χτίζει σε μια κορύφωση και ηρωική έξοδο (με τον Gillespie να ωρύεται "Ι got the blues for you" μια μάλλον όχι τυχαία αναφορά στο Sticky Fingers των Stones).
Αυτό λοιπόν το κομμάτι πήρε ο Weatherall, έβαλε διάφορα άλλα samples (με πιο χαρακτηριστικό αυτό από την ταινία Wild Angels του 1966 με τον Peter Fonda που ανοίγει το τραγούδι) κι έφτιαξε ίσως τον απόλυτο party ύμνο των αρχών των 90ς (άλλο που κάποιοι το μάθαμε αργά...).

92.Alison - Elvis Costello

Ένα μικρό διάλειμμα από τις αμερικανιές για να ασχοληθώ με ένα από τα γνήσια τέκνα της Αλβιόνας...όχι ακριβώς όμως. Ο Elvis Costello είναι μεγάλος λάτρης της αμερικάνικης μουσικής, τόσο της country και του rockabilly όσο και της soul. Ο πρώτος του δίσκος (απ'όπου και το Alison) είναι ηχογραφημένος με ένα country rock συγκρότημα ενώ αργότερα κυκλοφόρησε και country δίσκους (Almost Blue, King of America).
To Alison το άκουσα πρώτη φορά στο CD The Bridge School Concerts, μια συλλογή από ζωντανές εμφανίσεις διαφόρων ονομάτων στα Bridge Scool Benefits που διοργανώνει ο Neil Young. Σε αυτή, ο Costello έπαιζε μόνος με μια ακουστική κιθάρα και τον Neil Young να βγαίνει εν μέσω αποθέωσης για να συνοδεύσει στο τελευταίο ρεφραίν. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να εξηγήσω γιατί μου άρεσε: η μελωδία είναι από τις πιο όμορφες στην ιστορία της κιθαριστικής ποπ, πραγματικά υπέροχη. Και ο Costello, γνωστός για τους έξυπνους στίχους του, μιλάει για μια μακροχρόνια αγάπη χωρίς ανταπόδοση με τρόπο που λίγοι μπορούν:

Oh it's so funny to be seeing you after so long, girl.
And with the way you look I understand
that you were not impressed.
But I heard you let that little friend of mine
take off your party dress.
I'm not going to get too sentimental
like those other sticky valentines,
'cause I don't know if you are loving some body.
I only know it isn't mine.

Alison, I know this world is killing you.
Oh, Alison, my aim is true.

Δυστυχώς οι περισσότεροι στην Ελλάδα νομίζουν ότι o Costello έχει γράψει μόνο το I want you...δεν πειράζει παργνωρισμένη Alison, Ι know this world is killing you.

93. Atlantic City - Bruce Springsteen

Όσον αφορά πάντως ιστορίες με τύπους που παλεύουν να τη βγάλουν καθαρή αλλά δεν τα πολυκαταφέρνουν, o Steve Earle δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την κυριότερη επιρροή του, τον Bruce Springsteen. Στην πρώτα χρόνια της καριέρας του, ο Boss έφτιαχνε ήρωες που ζούσαν με την ελπίδα της μεγάλης φυγής από μια μίζερη ύπαρξη, όπως ο προσπαθούσε να κάνει ο ίδιος μέσω του rock n roll (“it’s a town full of losers and I’m pulling out of here to win” φώναζε στο Thunder road). Όταν όμως ηχογράφησε το Nebraska (1982), οι ήρωες του είχαν ξεμείνει από ελπίδες:
“I got a job and tried to put my money away but I got debts that no honest man can pay”
To Atlantic City είναι μια μικρή πόλη στο New Jersey όπου η νομιμοποίηση του τζόγου, όπως και στο Las Vegas, έφερε τα καζίνο και τη Μαφία και οι συγκρούσεις για τον έλεγχο των κερδών είναι το θέμα της πρώτης στροφής:
“Well they blew up the Chicken man (σημείωση: Chicken man ήταν το παρατσούκλι του ν.2 της μαφίας στη Φιλαδέλφεια, Phil Testa) in Philly last night/ now they blew up his house too/ Down on the boardwalk they're gettin' ready for a fight/ gonna see what them racket boys can do”

΄Ετσι όταν ο αφηγητής μας λέει ότι:
“Now I been lookin' for a job but it's hard to find
Down here it's just winners and losers and don't get caught on the wrong side of that line
Well I'm tired of comin' out on the losin' end
So honey last night I met this guy and I'm gonna do a little favor for him”
κάποιοι καταλαβαίνουν ότι το αντάλλαγμα για τα χρέη του είναι ένα «χτύπημα» και όσα λέει μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί στην γυναίκα που παίρνει μαζί (“everything dies, baby that’s a fact”) ή στον εαυτό του.
Θεματικά, το τραγούδι θυμίζει λίγο το Meeting across the river, από το Born to run, όπου 2 μικροαπατεώνες προσπαθούν να πιάσουν την καλή δουλεύοντας για τη μαφία (μάλλον). Μουσικά, το μαντολίνο που συνοδεύει την ακουστική κιθάρα κάνει το Atlantic City να ακούγεται πλούσια ενορχηστρωμένο σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο, που στην ουσία κυκλοφόρησε στην ντέμο (ακουστική κιθάρα/ φωνή). 3 χρόνια αργότερα, ο Bruce θα επέστρεφε με την E Street Band και τον γνωστό ήχο του για το Born in the USA αλλά το Atlantic City άντεξε στο χρόνο για να γίνει σταθερή αξία για κάθε συλλογή ή συναυλία του Boss.

94.Copperhead Road - Steve Earle

Ο Steve Earle είναι γνωστός κυρίως για 2 πράγματα: το ένα το πάθος με το οποίο υποστηρίζει τις απόψεις του, είτε πρόκειται για τον Townes Van Zandt (βλ. προηγούμενο ποστ) είτε για την πολιτική (με τραγούδια όπως τα The revolution starts now!, Rich man’s war, Dear Condi, John Walker Blues είναι μακράν ο πιο ριζοσπαστικός μουσικός της country σκηνής). Το δεύτερο είναι η μουσική του.

Πάρτε για παράδειγμα το Copperhead Road από το ομότιτλο δίσκο του 1989: το τραγούδι στηρίζεται σε ένα επίμονο riff από μαντολίνο και βαριά ντραμς καθώς ο Earle εξιστορεί την ιστορία της οικογένειας του, με μακρά παράδοση στο λαθρεμπόριο ουίσκυ (moonshine, όπως οι Dukes). Στις 2 πρώτες στροφές η ένταση ανεβαίνει πολλές ατμόσφαιρες ώσπου να εκτονωθεί πριν την 3η στροφή η οποία μας επαναφέρει στο παρόν και στις δικές του επιχειρηματικές αναζητήσεις, με νέο προϊόν (“I take the seed from Colombia & Mexico…”) αλλά παρόμοιους επιχειρηματικούς κινδύνους με αυτούς των προγόνων του (“the DEA ‘s got a chopper in the air”).

Tο κοινωνικό σχόλιο είναι κι εδώ παρόν καθώς το τραγούδι ξεχειλίζει από τη δυσπιστία προς το κράτος και τα όργανά του (“I volunteered for the army on my birthday/ they draft the white trash first ‘round here anyway”) και παίρνει το μέρος του “μικρού” που προσπαθεί να τα καταφέρει με κάθε τρόπο, χωρίς πολλές νόμιμες επιλογές. Με δεδομένο το πάθος του Earle και την άριστη απόδοση της μπάντας του, το Copperhead Road συνδύασε τα καλύτερα στοιχεία της outlaw country και του hard rock σε μία περίοδο που τόσο η country όσο και το ροκ χρειαζόντουσαν μια γερή εμμμ… kick in the ass, που θα έλεγαν και στο Copperheard road.

95. Pancho & Lefty - Emmylou Harris

"Townes Van Zandt is the best songwriter in the whole world and I'll stand on Bob Dylan's coffee table in my cowboy boots and say that." - Steve Earle

Δεν έχω τόσο δυνατά συναισθήματα για τη μουσική του αδικοχαμένου Van Zandt όσο ο Earle. Ακόμα και να είχα, δεν νομίζω ότι θα τα φώναζα πάνω στο τραπεζάκι του Bob Dylan φορώντας καουμπόικες μπότες, όχι γιατί είμαι πιο μετριοπαθής στο πώς υποστηρίζω τις απόψεις μου αλλά κυρίως γιατί:
1.Δεν έχω καουμπόικες μπότες (το Word αναγνωρίζει το ‘καουμπόικες’ ως κανονική ελληνική λέξη! Πόση επιρροή έχει ο Bush στη Microsoft?)
2.Δεν ξέρω αν θα με άντεχε το τραπεζάκι του Dylan
3.Δεν κάνω αρκετή παρέα με τον Dylan ώστε να έχω πρόσβαση στο τραπεζάκι του, πόσο μάλλον για να έχω το θάρρος να ανέβω πάνω και να του φωνάζω ότι είναι χειρότερος songwriter από τον Van Zandt.

Θα πω όμως αυτό: το Pancho & Lefty του Townes Van Zandt είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει. Οι στίχοι του Van Zandt είναι αρκετά συγκεκριμένοι ώστε να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του ακροατή για τη ιστορία του. Αφήνουν όμως και αρκετό μυστήριο να αιωρείται ώστε ο ακροατής να συμπληρώσει τα κενά μόνος του (αν κάποιος έχει το χρόνο και την όρεξη…): ξέρουμε π.χ. ότι Pancho “met his match, you know, on the deserts down in Mexico” αλλά ποιος ακριβώς ήταν ο ρόλος του Lefty? Πώς και γιατί ξέφυγε o Lefty στο Οχάιο? Αυτά και άλλα τέτοια ασήμαντα πραγματάκια μαζεύονται και δίνουν μαγεία στους στίχους, μαζί φυσικά με την ικανότητα του Van Zandt στην ποίηση:
Livin' on the road, my friend
Was gonna keep us free and clean
But now you wear your skin like iron
And your breath's as hard as kerosene
You weren't your mama's only boy
But her favorite one, it seems
She began to cry
When you said good bye
And sank into your dreams

Tώρα γιατί διάλεξα την εκτέλεση της Emmylou από του ίδιου του Τ.Van Zandt ή αυτή των Merle Haggard – Willie Nelson που έγινε ν.1: πρώτον, η καταπληκτική μπάντα που έπαιζε τότε με την Emmylou Harris θα μπορούσε να δώσει ζωή και χρώμα και σε πολύ χειρότερα τραγούδια, πόσο μάλλον εδώ. Και δεύτερον, αυτή η φωνή…

Υ.Γ. Το τραγούδι το έχει διασκευάσει και ο ίδιος ο Dylan.

96. The angels rejoiced last night - Gram Parsons & Emmylou Harris

Καποιοι με ρωτάνε πώς είναι δυνατόν να μου αρέσει η country αλλά για μένα το ερώτημα είναι περισσότερο¨"πώς θα ήταν δυνατόν να έχω ακούσει αυτό το τραγούδι και να ΜΗΝ μου αρέσει????".
Οι αρμονίες του Gram Parsons με την Emmylou Harris θα μπορούσαν να κάνουν χιονάνθρωπους να δακρύσουν, ακόμα κι αν τραγουδούσαν τον τηλεφωνικό κατάλογο. Πόσο μάλλον αυτό το τραγούδι των αδερφών Louvin, μια κλασσική νότια ιστορία για έναν αδιάφορο τζογαδόρο που βρίσκει το φως όταν η γυναίκα του αφήνει την τελευταία της πνοή ζητώντας του να μεγαλώσει τα παιδιά τους σωστά. To ξέρω ότι η ιστορία θα ξένιζε κάποιον που δεν είναι νότιος μεθοδιστής αλλά για κάποιον λόγο (το ότι την ιστορία την αφηγούνται τα παιδιά? οι φωνές?) το τραγούδι αποκτά μια μεγάλη συναισθηματική βαρύτητα. Ειδικά στον τελευταίο στίχο "while mother with the angels rejoiced last night" o Gram και η Emmyloy κάνουν το χρόνο να σταματάει και να χαζεύει με θαυμασμό. Δεν έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους που να μπορούν να το κάνουν αυτό, κι έχω ψάξει αρκετά...

97.Breakfast in bed - ?

Υποθέτω ότι ο εξυπνάκιας ποπ ειδήμονας που κρύβω μέσα μου θα έπρεπε να διαλέξει την αυθεντική εκτέλεση της Dusty Springfield από το Dusty in Memphis για το Breakfast in bed. Και η αλήθεια είναι ότι όταν η φωνή της Dusty εκφράζει τόσο εύκολα συναισθήματα, ξεκινώντας από την κατανόηση/ παρηγοριά (you've been crying/ your face is a mess/ come here baby/ you can dry your tears on my dress/she's hurt you again, I can tell...) και περνώντας γρήγορα στην αποπλάνηση (don't be shy/ you've been here before/ pull your shoes off, lie down and I will lock the door), δεν είναι εύκολο να πεις ότι αυτή δεν είναι η απόλυτη εκτέλεση. Κι έχει και αυτά τα Μέμφις πνευστά...
Το πρόβλημα είναι ότι το τραγούδι το έμαθα από την Chrissie Hynde και τους UB40 και η reagge εκτέλεση μου άρεσε εξίσου. Για την ακρίβεια νιώθω ότι κλέβω λίγο γιατί το ν.97 έχει δύο τραγούδια για μένα αλλά αφού η λίστα είναι δικιά μου, δεν θα μπω στον κόπο να διαλέξω.